درست است که شرایط به گونه‌ای رقم خورد که بعدها حضرت امام به تصدی مناصب توسط این قشر محترم متقاعد شدند و از نظر قبلی خود عدول کردند اما به نظر می‌رسد شرایط آن زمان دیگر مرتفِع شده و به حمدالله و به لطف دانشگاه‌های برآمده از دامان نظام اسلامی مدیرانی تربیت شده‌اند که اگر به آنها فرصت و میدان داده شود به خوبی از پس اداره امور اجرایی کشور و ایفای وظایف نمایندگی مردم در مجلس شورای اسلامی برخواهند آمد.
با این شرایط شاید بهترین کار حداقل برای حفظ شأن روحانیت معزز که تاریخ کشور ما حاکی از تکریم همیشگی ملت نسبت به این قشر فرهیخته بوده و هست این باشد که این عزیزان به مأموریت اصلی خود که همانا ترویج فرهنگ و شعائر اسلامی در مساجد و منابر و مصلی های نماز جمعه است بپردازند و بجز مناصب مصرح در قانون اساسی، سایر امور اجرایی کشور و نیز نمایندگی مردم در مجلس شورای اسلامی را به افرادی متعهد و متخصص و تحصیل کرده در همان حوزه‌ها بسپارند.
قطعا روحانیت معظم اگر منصفانه به نقد عملکرد گذشته خود بنشینند بهتر و بیشتر متقاعد خواهند شد که دست از امور اجرایی کشیده و به ارتقاء معنویات در جامعه بپردازند.
به یقین انجام این عمل هم برای کشور و هم برای حفظ شأن روحانیت معظم بهتر است.