مگر از پزشکیان جز این انتظار می رفت که به به و چه چه می کنید؟

1- ویژگی این اتفاق آن بود که طرفداران آقای پزشکیان نحستین معترضان به سفر آقای شهرام دبیری بودند و در واقع زمین بازی را از حریفان تندرو که میخواستند از این موضوع  دستاویزی برای حمله به دولت پیدا کنند گرفتند. رای دهندگان به دکتر پزشکیان سرمایه های اصلی دولت او و نیز مراقبان آن هستند و اگر کاری ناشایست ببینند نه تنها سکوت نمی کنند بلکه تا رسیدن به نتیجه ای که حق می دانند به راه خود ادامه می دهند.

2- برخی از رسانه ها و چهره های دولتی به تحسین و تقدیر از اقدام رئیس جمهور پرداخته اند و متاسفانه در مواردی – ولو اندک – کار به اغراق  کشیده شده. انچه رئیس جمهور انجام داد در قاموس فرهنگ خودش که پیروی از نهج البلاغه و حضرت امیر(ع) است کاری کاملا قابل انتظاربود و اگر تصمیمی غیر از برکناری می گرفت حتما با شعارهایش مغایرت داشت و افکار عمومی آن را نمی پسندید بنابراین به به و چه چه کردن بیش از اندازه هیچ ضرورتی ندارد و چه بسا اقدام ارزشمند انجام شده را جلف و سبک کند.

3- وظیفه حاکمان ارشد کشور کنارگذاشتن رودبایستی هاست و دکتر پزشکیان نیز  به همین دلیل رفیق قدیمی خود را عزل کرد. کاش همین افاق در دولت سیزدهم اتفاق می افتاد و وقتی تخلف(در واقع فساد) دو وزیر آشکار می شد بجای سکوت و حتی  دفاع از انها بلافاصله جکم برکناری شان صادر می شد تا  سند افتخاری ک برای دلت چهاردهم صادرشده به دولت پیشین تعلق می گرفت. متاسفانه در یکی دوماه اخیر پس از محکومیت انها به حبسف برخی مدیران دولت پیش به حمایت از متخلفان پرداختند و انها را تبرئه کردند به طوری که رئیس قوه قضائیه مجبور شد پرده را کمی بالا بزند و از فساد ان دو وزیر سخن بگوید.