چند سالی است که برگزاری مراسم نوروز در بناهای باستانی یا آرامگاه شعرا و چهره های ملی این سرزمین به یک رسم و رویه ی معمول و البته جذاب تبدیل شده همین اشتیاق رو به فزونی که چنین مکان هایی را به پربازدیدترین نقطه ی جغرافیای ایران زمین در ایام نوروز بدل کرده سبب واکنش های نسجیده و بعضا لجوجانه از سوی منسوبین به حاکمیت شده است.
این مهم در حالی رخ می دهد که منطبق بر اساسنامه ی سازمان میراث فرهنگی یکی از اهداف این ارگان معرفی و توسعه ی چنین اماکنی تعریف شده است.توجه به میراث فرهنگی کشور از آنچنان اهمیتی برخورداراست که در قانون برنامه ششم توسعه و برابر بند ۱۴ جدول ۲ سند راهبردی توسعه گردشگری مصوب ۲۹/۴/۱۳۹۹ هیات دولت معاونت حقوقی رئیس جمهور مکلف شده است تا با همکاری وزارت میراث فرهنگی منشور حقوق گردشگران و ارایه کنندگان خدمات و جامعه محلی همراستا با منشور(کدهای) اخلاق گردشگری را تدوین کند و در این راستا پاییز ۱۳۹۹ پیش نویس منشوری با ۴۵ ماده تهیه و تدوین شد که در سه بخش مجزا به حقوق و تکالیف گردشگران و ارایه کنندگان خدمات و جامعه محلی پرداخته است و یا برابر بندهای «ز» و «ط» ماده ی ۸ قانون مدیریت خدمات کشوری مصوب سال ۱۳۸۶ ترویج فرهنگ و مبانی اسلامی و صیانت از هویت ایرانی اسلامی و حفاظت از میراث فرهنگی در زمره امور حاکمیتی و از جمله تکالیف دولت است. در همین راستا در مفاد منشور حقوق شهروندی ضمن پیش بینی برخورداری همه شهروندان از آثار و فواید توسعه فرهنگی و پیشرفتهای علمی مشارکت در حیات فرهنگی و حمایت متوازن از جنبه های مختلف فرهنگ (ماده ۹۵) و همچنین ضمن شناسایی احترام به تنوع و تفاوت های فرهنگی مردم ایران به عنوان بخشی از میراث فرهنگی در چارچوب هویت ملی (ماده ۹۶) در ماده ۹۸ در مورد حق بر حفاظت از میراث فرهنگی اعلام می دارد :دولت مکلف به حفظ و حراست از میراث تمدنی و فرهنگی و حفظ آثار بناها و یادبودهای تاریخی صرفنظر از تعلق آنها به گروههای مختلف فرهنگی است.
عدم توجه به الزامات قانونی و ضوابط حاکم بر صیانت از میراث فرهنگی و ارج نهادن به مفاخر ملی این سرزمین و رعایت حقوق شهروندی افراد ملت و برخوردهایی از این دست در حالی رخ می دهد که مهم ترین اصل و قاعده در تحقق یک جامعه ی آرمانی یا به عبارتی همان مدینه ی فاضله در پذیرش قاعده ی حکومت قانون و اجرای این باور در شیوه ی حکمرانی و رفتار شهروندان تعریف می شود.در چنین جامعه ای شاکله و خط طراز نیک و قبح رفتار دولت و ملت قواعد تعریف شده ایست که در رکنی از ارکان حکومت و به نمایندگی از مردم تشریع و برای همگان لازم الاتباع است.عطف به چنین امری عبارت قانون برای همه تعریف شده لازمه ی عملیاتی شدن این مهم آن است که جزء به جزء رفتار منسوبین به حکومت از صدر تا ذیل بر مدار این خط طراز طی شود در غیر اینصورت مَثَلِ سنگ روی سنگ بند نمی شود از هیبت مثل خارج شده به عینه در کف جامعه ظهور و بروز می کند.مع الاسف برخی اشخاص بدون توجه به شرح وظایف و صلاحیت تعریف شده برای جایگاه حاکمیتی خویش تریبون و رسانه های حکومت را فرصتی برای بیان سلایق شخصی خویش یا تسویه حساب های جناحی پنداشته و بدون توجه به تالی فساد آنچه به زبان جاری می کنند نسجیده و بی پروا به ارزش های ملی _فرهنگی کشور توهین می کنند.
در این بین آنچه قابل تامل و نیاز به بررسی دارد بهانه ای است که ناقضان قانون به آن استناد می کنند ؛ مذهب و تاسی به احکام شرعی !چنین بهانه ای در حالی مطرح می شود که بنا بر اصول قانون اساسی و ضوابط تعریف شده برای انشاء قانون در ساختار حکمرانی ایران شرط انشاء هر مصوبه ای انطباق آن با شرع است.
اهمیت صیانت و تکریم آثار ملی_میهنی و پاسداشت مفاخر این سرزمین از آنچنان اهمیتی برخورداراست که نیازی به انشاء قانون و الزام حکمی بر این امر نیست گواه این ادعا استقبال و رویکردی است که مردم نسبت به چنین آثار و شخصیت هایی به بهانه های متنوعی از قبیل نوروز یا سایر مراسم آیینی_ملی ایران زمین اتخاذ می کنند.
نگاهی گذرا به آمار بازدیدکنندگان از تخت جمشید حافظیه آرامگاه حکیم طوس خیام پاسارگاد و…مبین ارزش و جایگاه چنین مکان هایی نزد مردم ایران است عطف به چنین امری بیان برخی مطالب علیه چنین موقعیت هایی از تریبون های وابسته به حکومت مردم را درگیر این مسئله می کند که مگر این اشخاص ایرانی نیستند؟چطور ممکن است یک ایرانی اصیل نسبت به مفاخر سرزمینش چنین دیدگاهی داشته باشد؟!
وقوع چنین امری حداقل تاوانی است که مخالفت با خواست و نظر مردم منشاء آن تلقی می شود اما تاوان سنگین تر و قابل اهمیت چنین مخالفت هایی آنجاست که برخی حضرات به بهانه ی مذهب بر میراث ملی و فرهنگی ایران زمین می تازند و اتخاذ چنین مواضعی تالی فساد بیشتری خواهد داشت یکی دور کردن مردم از مذهب و تاوان و بازتاب دیگر آن در بُعد بین المللی است تا سایر کشورها مفاخر بزرگ ادبیات این سرزمین مانند مولوی رودکی و. .. را به خود منتسب کنند و یا برخی بازی های ملی_میهنی یا رویدادهای باستانی این مُلک را در یونسکو به نام خویش ثبت کنند.
وکیل دادگستری-شیراز