حالا این وسط چه کسی مقصر است؟ شرکتی که می گویند رئیسش سن و سالی ندارد و سرباز فراری است؟ سلبریتی هایی که این روزها دیوارشان از همه کوتاه تر است و فحش خورشان ملس و همه منتظرند عقده های فروخورده شان را از انتخابات ریاست جمهوری تا همین ماجرای آیفون، سر آن ها خالی کنند؟ مردمی که آتش حرص و طمع عقلشان را معدوم کرده و حاضرند برای پُز دادن به این و آن هستی شان را به آتش بکشند؟ مسئولانی که این وسط اصلا معلوم نیست کجای کارند؟ اگر کمی تامل کنیم و از سر انصاف در این موضوع بنگریم همه مقصرند. از سیاست غلط و دلال پرور و خرافه ترویج کنی که مردم را تنبل و ساده لوح بار آورده تا سلبریتی خودخواه و بی مسئولیت و جوانی که می خواهد یک شبه راه صد ساله بپیماید، همه و همه مقصرند. این که چه کسی این وسط بیش از دیگری مقصر است دعوای ثانوی است. اصل مسلم این است که این وسط غیر مقصر و بی گناه وجود ندارد. اما من اگر بخواهم یک مقصر در این میان معرفی کنم یقه قدرت را خواهم گرفت بی تعارف. اتحادیه فروشندگان موبایل تهران حتی کارش را درست انجام داده اما این کار درست از سوی هیچ یک از نهادهای قدرت جدی گرفته نشده است. اگر فقط یک نهاد مربوطه از مدعی العموم تا پلیس در این موضوع دخالت می کردند کار به این جاها نمی رسید.
امروز دیدم سردار رحیمی فرموده اند: به اتهامات سلبریتی هایی که برای فروش این آیفون ها تبلیغ کرده اند رسیدگی می کنیم. چرا؟ اصلا چه اتهامی؟ مگر صِرف تبلیغ برای فروش کالایی جرم است؟ بله، اگر آن ها در جریان این کلاهبرداری بودند قطعا و حتما باید به جرایمشان رسیدگی شود اما مگر الان چیزی اثبات شده؟ اصلا چرا موضوع را از آخر رسیدگی می کنید؟ این برخوردها چه چیزی را حل می کند؟ چرا وقتی صنف اتحادیه موبایل فروشان تهران تذکر داد که این مقدار ارزان فروشی درست مثل گران فروشی جرم محسوب می شود سر و کله پلیس پیدا نشد؟ نمی شود گفت در این جا قانون وجود نداشته و این فاجعه محصول بی قانونی است اما می توان گفت دولت مقتدری که بتواند قانون را به درستی اجرا کند غایب است. دولتی که بیشتر از هر دولت دیگری شعار مبارزه با فساد سر داده اما تا این جای کار به شهادت آمار و ارقام ماشاءالله رکورد دار فساد است. چرا؟ چون حواسش بیشتر از آن که پی مبارزه با فساد باشد به دنبال نمایش مبارزه با فساد است. نمایش هم البته چیز بدی نیست آن هم در روزگاری که تبلیغات حرف اول را می زند منتهی به نمایش صِرف بسنده کردن باعث می شود دیگر هیچ کس حرف مدعیان را باور نکند و آن ها حکم چوپان دروغگو را پیدا کنند.