در این جشن نور حضور آیة الله صدیقی امام جمعه موقت تهران، سرلشکر رحیم صفوی، آیة الله اختری رئیس مجمع جهانی اهل بیت، دکتر رضا نیکنام، معاون بین الملل وزارت بهداشت، دکتر حسین قناعتی رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران ، و اینجانب دکتر هادی انصاری ، خادم افتخاری اعتاب مقدسه عراق و عضو فرهنگستان علوم پزشکی ایران ، و حجج اسلام میر لوحی و اسلامی و جمعی دیگر از اساتید و شخصیت های دانشگاهی و با حضور چند صد نفر از دانشجویان خارجی دانشگاههای علوم پزشکی شهر تهران همچون دانشگاههای علوم پزشکی تهران ، ایران ، آزاد ، شهید بهشتی برگزار شد.
در این مراسم آقایان دکتر نیکنام ، دکتر قناعتی ، آیة الله صدیقی ، آیة الله اختری ، و در پایان اینجانب سخنانی را در راستای جایگاه أمیر المومنین علی علیه السلام در قرآن ، علی علیه السلام نمونه یک انسان کامل که نه تنها مسلمانان شیعه و سنًی بلکه از دیگر پیروان ادیان و مذاهب الهی ، تحت تاثیر زندگی و ویژگی های این أبَر مرد تاریخ قرار گرفته و کتاب ها و رساله ها و مقالات گوناگون را در معرفی و جایگاه والای وی به رشته تحریر در آورده اند ، رخداد مباهله و حضور نفس پیامبر (ص) که حضرت علی (ع) بودند، و اشاره به داستان حضرت سلیمان و بلقیس و شخصی که بخشی از علم الکتاب ( آصف برخیا ) را داشت ، و تفسیر آن بر اینکه حضرت تمام علم الکتاب را در اختیار داشتند ، و نیز قرآن در بیش از هشتاد آیه ، اشاره به أمیر المومنین علیه السلام طبق نظر مفسران دو گروه شیعه و سنًی دارد را در جمع دانشجویان پزشکی دانشگاههای علوم پزشکی شهر تهران ایراد نمودند.
گفتنی است هم اکنون نزدیک به یکصد و سی هزار دانشجوی خارجی در رشته های گوناگون در ایران مشغول به تحصیل هستند که از این تعداد ، نزدیک به هفت هزار دانشجوی پزشکی در دانشگاههای علوم پزشکی کشور ، مشغول به تحصیل می باشند.
این دانشجویان اغلب از کشورهای عراق ، پاکستان ، هندوستان ، کشمیر ، نیجریه ، و جز این ها از دیگر کشورها بشمار می آیند.
اینجانب در آغاز سخن خود ، خیر مقدم و تبریک ایام رجبیه و میلاد نور را به زبان عربی شروع کرده و سعی نمودم که با سه زبان فارسی و عربی و گاه انگلیسی ، فضای انجمن و حضور دانشجویان علوم پزشکی را رنگی دیگر بخشم.
از آنجا که سخنرانان پیشین به زبان فارسی و در راستای قرآن و میلاد مبارک حضرت ، مطالب خود را در جمع حاضر ایراد نمودند ، اینجانب هنگام گام نهادن بر روی جایگاه ، میکروفون سیًار را به دست گرفته و به گونه ای دیگر از پیشگامان خود در سخن ، رشته کلام و سخن خود را آغاز نمودم.
در ابتدا از آنجا که بخش گسترده ای از دانشجویان حاضر در سالن ، عراقی تبار بودند ، تبریک شب میلاد و حضورشان در ایران را به زبان عربی خیر مقدم عرض کرده و حضورشان در ایران ، به عنوان کشور دوم بلکه نه ، کشور اول و کشور خود آنان عنوان کرده زیرا که ایران اسلامی تنها از آنِ ایرانیان نبوده ، بلکه همه مسلمانان ، باید این کشور را به ویژه عراقی ها ، از آنِ خود بدانند و لحظات زیبای دانشجویی و فراگیری علوم پزشکی را به کمال و تمام از اساتید و کتاب های تدریس شده در این راستا را بهره گیرند.
هنگام سخنان خود با تاکید بر جدیت بخشیدن دانشجویان به تحصیلات و استفاده کامل از وقت و فرصت های خود ، به نمونه هایی از بهره گرفتن از وقت های تلف شده هر شخص اشاره نمودم.
در سخنانم که سعی در ایجاد رابطه با دانشجویان حاضر در جشن و سالن داشتم ، سخنرانی و مطالب خود را از حالت رسمی و صرف سخنگو بودن خارج ساخته ، و در حالی که از این سوی جایگاه به سوی دیگر گام می نهادم ، تمامی حاضران از چپ و راست و میانه ، در ردیف های نخستین تا آخرین صندلی های سالن و در ردیف های پایانی را در دیدگاه و خطاب سخن خود قرار داده و انجمن و حضور را به شرایط پرسش و پاسخ تغییر داده و بدین ترتیب شوق و هیجان دیگری را در میان عزیزان بوجود آوردم.
از پیشرفت تکنولوژی در عصر حاضر و امکان ارتباط هرلحظه دانشجویان با خانواده های خود در هزاران کیلومتر آن سوی جهان سخن گفتم و دوران دشوار و سخت تحصیل در غربت خود را که نبود امکانات مالی از سویی ، و محدودیت های سیاسی و جز این های مکان زندگی خانواده ام ، تنها این ماه در آسمان بود ، که از آن جایی که پدر و مادرم نیز این کره نورانی را شب ها در آسمان نظاره گر بودند ، ارتباط روحی برقرار کرده و سخن های خود را با آنان در میان می گذاشتم! و تا دو سال حتی نامه ای میان من و خانواده ام ردً و بَدَل نگردید!
اما اکنون شما ….
پس همه این امکانات و شرایط را قدر دانسته و ضمن لذت از تحصیل و جدیت ، خاطرات زیبا و شاید گاه اندکی خاکستری خود ، فراز و فرود های زندگی دانشجویی ، فرهنگ مردم محل تحصیل خود ، اساتید ، و سفرهایتان و دهها و شاید صدها نکته دیگر این دوران جوانی خویش را قلم نگاره کنید که در آینده هرکدام ، کتاب خاطرات زیبایی همچون هزاران کتاب خاطرات پزشکان و سیاستمداران و جهانگردان و زائران و … شده و روزی به زیور چاپ خواهد رسید که خود و خانواده و فرزندان و هزاران نفر دیگر از خوانندگان کتاب های خاطرات در جهان ، آن را خوانده که تردید ندارم ، بالاترین لذًت خواندن این خاطرات ، نخست خود ، که نویسنده آن هستید ، خواهید بود.
گفتنی است که در ضمن اشاره به برخی از این مطالب ، چندین بار با کف زدن دانشجویان در جلسه ، که مرا مورد تشویق قرار دادند ، روبرو شدم.
از تربت امام حسین علیه السلام ، که تنها تربتی است که پروردگارجهانیان ، به پاس از فداکاری وی در روز عاشوراء ، و پشتیبانی و حفظ دین اصیل اسلام ، و مکتب واقعی رسول خدا (ص) اجازه استفاده به عنوان تبرک و شفای آن را به مخلوقات خود داده است ، سخن گفتم.
و در پایان فضای انجمن را با برافراشتن پرچم متبرک حرم مطهر أمیر المومنین علیه السلام به عنوان سالگرد نورانی شب میلاد پر برکتش از سویی ، و از سوی دیگر بنا بر فرمایش پیامبر صلًی الله علیه و آله و سلًم که فرموده اند :” أنا مدینة العِلمْ و علیٌ بابُها ” متبرک و معطًر ساختیم که در این هنگام دانشجویان شیعه و سنًی حاضر در سالن ، که به گفته یک دانشجوی پاکستانی و نیز دختری کشمیری ، این دست یازیدن به پرچم علوی را در خواب هم نمی دیدیم ، همه به سوی جایگاه آمده و اشک ها ریخته شد و عکس نگاره ها هم !
عکس های دسته جمعی ، و تک نگاره نیز !
پاسی از زمان گذشت تا اینکه توانستم پس از هدیه دادن تربت حسینی به برخی از عزیز دانشجویان ، و گرفتن عکس یادگاری در کنار پرچم علوی ، از سالن و دانشگاه تهران گام به برون نهم و خاطرات زیبا و اشک دیدگان این عزیزان که بدون تردید در من و دیگر اساتید حاضر در جلسه ، تاثیر خاصًی نهاده بود ، صفحه ای دیگر از خاطرات زندگی من در شب میلاد نور را رقم زد.
جمعه ششم بهمن ماه ١٤٠٢
مصادف با شب سالگرد زاد روزم