جاذبه گردشگری پارک ملی دروازه جهنم

دروازه جهنم چگونه ایجاد شد؟

به نقل از lonelyplanet.com کشورهای بزرگی چون آمریکا و روسیه همیشه به دنبال کارهایی هستند تا برتری و قدرتمند بودن کشور خود را به رخ جهانیان بکشند، از رفتن به فضا گرفته تا حفر زمین و مطالعه روی چگونگی پیدایش آن.

در سال ۱۹۵۰ بود که ایالت متحده آمریکا پروژه حفر زمین را کلید زد. آن‌ها می‌خواستند به عمق زمین پیش بروند؛ تا جایی که هیچ بشری نتوانسته است.

برای دریافت تور کنیا لطفا کلیک کنید.این حفاری که برتاراجرز نام داشت تا عمق  ۹۵۸۳ هزارمتری زمین پیش رفت. از این پروژه چندان اطلاعات خاصی درز نکرد و نه در مورد آن چیزی گفته شد و نه چیزی نوشته شد.

تا اینکه سال ۱۹۷۰ بود که دولت شوروی سابق تصمیم به حفاری زمین و مطالعه روی پوسته زمین گرفت. هدف تعیین شده این دولت برای مرحله اول، پانزده هزار متر بود. یعنی این که قرار است بشر برای اولین بار به عمق پانزده کیلومتری زمین نفوذ کند.

این پروژه عظیم که اکنون یکی از است، در ساعات اولیه صبح در تاریخ ۲۴ می ۱۹۷۰ آغاز شد.

دانشمندان می‌خواستند تا جایی که تجهیزاتشان به آن‌ها اجازه می‌دهد به عمق زمین بروند و مطالعه و بررسی‌های خود را روی زمین انجام بدهند. این پروژه با کمک بیش از سه هزار کارگر کلید خورد و به غیر از حکومت و دانشمندان و پزشکان و مهندسان، کسی از این پروژه خبری نداشت.

ماه‌های اولیه پروژه شوروی خیلی عالی پیش می‌رفت. در سال ۱۹۷۹ آن‌ها به عمق حفاری برتاراجرز یعنی به عمق نه کیلومتری زمین رسیدند. اما بدون هیچ وقفه‌ای به پیشروی خود ادامه می‌دادند.

تا اینکه در سال ۱۹۸۳ بسیار فراتر رفته و به عمق دوازده هزارمتری زمین یا همان دوازده کیلومتری زمین رسیدند. اما پیشروی به زیر زمین آنقدرها هم آسان نبود.

آن‌ها هرچقدر پایین‌تر می‌رفتند با مشکلات و سختی‌های فراوانی روبه‌رو می‌شدند. در سال ۱۹۸۴ با خورد شدن مته‌های در حال حفاری در عمق دوازده کیلومتری پس از برخورد با یک سطح سخت و پایین نرفتن آن و شکست تلاش‌های مجدد، در پروژه یک وقفه یک ساله ایجاد شد تا زمین‌شناسان و دانشمندان  بتوانند با مطالعات بیشتر راه‌حلی برای این مشکل پیدا کنند. به همین دلیل پس از یک سال با یک راه‌حل جدید پروژه را  دوباره شروع کردند.

آن‌ها این‌بار به عمق هفت هزار متر برگشته و با مختصات جدید دوباره به حفاری پرداختند. در سال ۱۹۸۹ نوک مته به عمق دو هزار و دویست و شصت و سه متری رسید و پروژه از این لحظه به بعد رنگ دیگری به خود گرفت. دانشمندان در این عمق با یک گرمای باور نکردنی یعنی ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد مواجه شدند و به این دلیل در سال ۱۹۹۲ پروژه کاملا متوقف شد.

گرمایی که از عمق زمین می‌آمد باعث مبهوت ماندن همه کسایی که در این پروژه کار می‌کردند شد؛ زیرا این گرما چندین و چند برابر بیشتر از حدسیات و پیش بینی‌های آن‌ها بود. البته این تمام اطلاعاتی که منتشر کردند نبود. زیرا دولت هیچ وقت همه اطلاعات سری خود را در اختیار عموم قرار نمی‌دهد.

برای اینکه از تشویش و نگرانی‌های مردم جلوگیری شود. این اطلاعات هم در آن زمان به هیچ جا درز نکرده بود و اکثر اطلاعات به صورت کاملا محرمانه باقی ماند و تمام اطلاعات موارد استخراجی و گزارش های تنظیم شده در این پروژه در طبقه اسناد فوق محرمانه شوروی قرار گرفت.

اما پس از فروپاشی شوروی سابق و لو رفتن اطلاعات باعث توجه رسانه‌ها به این موضوع شد. مهم‌ترین قسمت ماجرا این جاست که طبق اسناد کشف شده، دلیل متوقف شدن این پروژه عظیم در عمق دوازده کیلومتری زمین آنطور که اعلام شد یک مشکل فنی نبوده است.

اتفاقات عجیب و غریبی رخ داد که باعث شد این پروژه برای مدتی متوقف شود. هنگام حفاری وقتی مته سعی کرد پایین برود ناگهان انگار وارد یک فضای خالی شده و مته‌ها بدون برخورد با سطحی در حال چرخیدن بودند.

کارشناسان با حدس خورد شدن مته‌ها آن‌ها را بالا کشیدن اما پس از خارج شدن کارگران با مته‌های ذوب شده مواجه شدند و از داخل سوراخ حفرشده گرمای  قابل توجهی احساس و صدای عجیبی شنیده می‌شد.

وقتی دماسنج به عمق دوازده کیلومتری فرستاده شد، همه با دیدن درجه حرارت آن نقطه در بهت فرو رفتند. هزار و دویست درجه سانتیگراد گرمایی بود که نمایشگر قبل از ذوب شدن دماسنج نشان می‌داد.

کارشناسان گیج شده بودند. چون این حرارت چندین و چند برابر  حدسیات آن‌ها بود با در نظر گرفتن دمای دو هزار درجه‌ای ماگما، وجود این حرارت در این عمق از زمین غیرقابل باور بود.

یکی از بزرگ‌ترین زمین شناسان تاریخ، دکتر دیمیتری ازاکوف که اهل شوروی بود هم در این پروژه حضور داشت و  بر آن نظارت می‌کرد. او در خصوص این اتفاق این‌گونه نوشته بود:

با روبه‌رو شدن با این اتفاق و متوقف شدن پروژه، دانشمندان از دولت خواستار دستور ادامه این پروژه شدند و در مقابل مهندسانی که در این پروژه حضور داشتند مخالفت خود را اعلام کردند و درخواست توقف همیشگی این پروژه را داشتند. اما مدتی نگذشت که دولت دستور ادامه دادن به این پروژه و مطالعه بر روی این اتفاق را صادر کرد.

اما اینگونه نمی‌شد به پروژه ادامه داد، بلاخره باید راه حل‌های جایگزیین برای این موضوع پیدا می‌شد. چون در آن درجه از حرارت، وسایل کنونی حفاری آن‌ها جواب‌گو نبودند و خیلی زود از بین می‌رفتند.

دکتر آزاکوف. از حکومت درخواست کرد تا سیم و میکروفون‌های مقاوم در برابر حرارت بالا که در سفینه‌های فضایی برای  تحمل حرارت اتمسفر مورد استفاده قرار می‌گیرند را برای آنها تامین کند. این تجهیزات هم صد در صد جوابگوی آن‌همه حرارت نبود. ولی تصمیم بر انجامش گرفته شد؛ چون همان مدت زمان کوتاه هم می‌توانست سرنخ‌هایی به آنها بدهد.

سرانجام میکروفون برای کشف حقیقت به عمق دوازده هزار و دویست و شصت و سه متری زمین رها شد. پس از گذشت یک ساعت و دوازده دقیقه میکروفون به پایان سوراخ رسیده بود ولی چیزی که از بلندگوها شنیده می‌شد تمام افراد حاضر در آن مکان را در جایشان میخکوب کرده بود.

در این فایل صوتی که ادعا میشد در عمق دوازده کیلومتری زمین ضبط شده صدای فریاد و ضجه انسان‌ها به صورت کاملا واضح قابل شنیدن است. گویی که افرادی زیر زمین در حال گریه کردن و زاری‌اند. پس از این ماجرا بسیاری به این گودال لقب دروازه جهنم یا دروازه دوزخ را دادند.

دکتر آزاکوف در رابطه با این صدا اینگونه نوشته بود:

همه افراد در آن اتاق می‌خواستند بدانند که در آن سوراخ دقیقا چه خبر است. به همین دلیل با ارسال فایل صوتی ضبط شده برای مقامات بالا از حکومت درخواست دوربین‌های پیشرفته کردند.

پس از کسب اجازه‌های مورد نیاز دوربین‌هایی که در سفینه‌های فضایی استفاده می‌شد برای آزاکوف ارسال شد. اما تصاویری که در آن عمق مشاهده شد هیچوقت منتشر نشد. ولی همینقدر کافی بوده است که باعث متوقف شدن بی‌قید و شرط پروژه و مسکوت ماندن تمام اطلاعات آن تصاویر باشد.

تنها افرادی که آن تصاویر را دیدند دکتر آزاکوف و گروهش و افرادی بودند که دستور توقف پروژه را صادر کردند. همچنین دکتر آزاکوف و گروهش از طرف کایبنه برای افشا نکردن اطلاعاتی که در آن روز دیده شده بود شدیدا تهدید شدند.

البته اطلاعاتی که بعدها منتشر شد پس از فروپاشی شوروی و افشای اسناد کایبنه منتشر شد. بسیاری بر این باور بودند که این صداها از جهنم می‌آید و آن‌ را حکمت و معجزه خداوند می‌دانستند.

بعدها یک فایل صوتی در یوتیوب منتشر شد که ادعا می‌شد همان صدایی است که از دروازه جهنم ضبط شده است؛ ولی تنها بعد از مدت کمی مشخص شد که آن فایل صوتی کذایی، مربوط به فیلمی هالیوودی است:

اما این گودال چگونه ایجاد شد؟

همه ماجرا به آن صداهای عجیب و غریب ختم نمی‌شد. دکتر آزاکوف و گروهش نمی‌دانستند که روی بزرگترین منبع گازی خاورمیانه قرار دارند. مدتی نگذشت که تمام تاسیسات و دکل حفاری  تجهیزات مورد استفاده برای حفاری در حفره ی عظیمی  ریزش کرد و ناپدید شد و گودال بزرگی به وجود آمد.

اگرچه هیچ آسیبی به کسی نرسید ولی با پدید آمدن این گودال مقادیر زیادی از گاز متان در فضا پخش شد که باعث بروز خطرات و تهدیدهای جدی برای منطقه و ساکنین آن روستا می‌شد. حتی در آن دوره هم نگرانی‌های زیادی در مورد نقش داشتن گاز متان در تغییرات آب و هوا در سطح جهانی رسانه‌ای شد.

دانشمندان اتحاد جماهیر شوروی تصمیم گرفتند که بهترین گزینه سوزاندن گاز، روشن کردن آتش می‌باشد. از این‌رو آن‌ها با پرتاب کردن نارنجک به داخل گودال این کار را انجام دادند و این‌گونه پیش‌بینی کردند که این سوخت در طی چند هفته تمام می‌شود و آتش خاموش می‌شود.

اما باز هم همه چیز برخلاف فرضیات آن‌ها پیش رفت و پیش بینی‌های آنها غلط از آب درامد. چون آتش نه تنها خاموش نشد بلکه بیش از چهار دهه نیز این گودال در حال سوختن است.

اگرچه این گودال عظیم و نشت گاز آن یکی از فاجعه های بوم شناختی است؛ اما دروازه جهنم به یکی از معدود جاذبه‌های گردشگری قره‌قوم ترکمنستان تبدیل شد.

آیا کسی نمی‌خواهد این گودال را خاموش کند؟

با وجود پتانسیل دروازه جهنم به عنوان یک مکان توریستی، رئیس جمهور ترکمنستان قربانعلی بردی محمد اف در سال ۲۰۱۰ پس از بازدید از این گودال دستور داد تا راهی برای خاموش کردن این آتش پیدا کنند.

رئیس جمهور در خصوص اینکه آتش سوزی باعث نشت گاز از دیگر مکان‌های حفاری در نزدیکی گودال شده و به صادرات انرژی حیاتی ترکمنستان آسیب می‌رساند ابراز نگرانی کرد. زیرا این کشور گاز طبیعی به اروپا، روسیه، چین، هند و پاکستان صادر می‌کند.

در سال ۲۰۱۰ ترکمنستان  ۱.۶ تریلیون فوت مکعب گاز طبیعی تولید کرده است و وزارت نفت، گاز و منابع معدنی این کشور هدف از دستیابی به ۸.۱ تریلیون فوت مکعب تا سال ۲۰۳۰ منتشر کرده است .

دروازه جهنم در روستای دروازه واقع در صحرای قره قوم قرار گرفته است. اگر از پایتخت ترکمنستان یعنی عشق آباد حرکت کنید به فاصله سه ساعت به این گودال خواهید رسید. این روستا در فاصله ۲۶۰ کیلومتری شمال شهر قرار دارد.

آیا تا به حال کسی به عمق دروازه جهنم رفته است؟

از زمان پیدایش دروازه جهنم تنها یک نفر به عمق آن راه پیدا کرده است. جورج کورونیس کانادایی بعد از مشکلات فراوان بلاخره در سال ۲۰۱۳ مجوز مربوطه را گرفت. کورونیس می‌گوید” ترکمنستان بسیار شبیه کره شمالی ست. زیرا کار در آن بسیار دشوار است.”

کورونیس ابتدا در سال ۲۰۰۹ سعی در اخذ مجوز از ترکمنستان برای جمع آوری نمونه‌های خاکی از دروازه جهنم را داشت. وی می‌خواست باکتری‌های میکروسکوپی را بررسی کند. اما ویزای وی توسط دولت ترکمنستان رد شد.

کورونیس اما بیکار ننشت و با پشتوانه‌ای از طرف انجمن نشنال جئوگرافیک و سفارت ایالت متحده آمریکا بازگشت و تقریبا یک سال و نیم طول کشید تا اجازه سفر صادر شود. در سال ۲۰۱۳ بود که دولت ترکمنستان به تیم کورونیس اجازه داد تا چهار روز در اردوگاه گیتس و برای مطالعه خاک‌ها مستقر شوند.

کورونیس و تیمش متوجه سقوط دما در دهانه دروازه جهنم شدند. هوا بشدت گرم شده بود و دما تا ۲۰۷درجه فارنهایت بالا آمده بود. کورونیس در این باره می‌گوید: “گرما آن‌جا باورنکردنی‌ست. شما در حاشیه گودال ایستاده‌اید و هرچقدر باد می‌وزد گرما را به درون شما منتقل می‌کند. طوری که احساس می‌کنید در اجاق گاز پخته می‌شوید. “

این تیم تصمیم گرفتند طناب مقاوم در برابر آتش را در شکاف  ۲۳۰ فوتی پهن کند. آنها با استفاده از ۲۰۰۰ پوند ماسه به عنوان وزنه، قرقره ای طراحی کردند که باعث می‌شد کورونیس در مرکز گودال قرار گیرد